باراک اوباما که در سال 2008 نامزد انتخابات ریاست جمهوری شد، سر و صدای زیادی به پا کرد، زم، که در مورد پیشنهادات سیاست اقتصادی رقیب خود صحبت کرد. گفت «می‌تو، رژ لب را روی خوک بزنی، اما همچنان خوک است. می تو،د یک ماهی قدیمی را در یک تکه کاغذ به نام تغییر بپیچید. هنوز بوی تعفن خواهد داد ما به اندازه کافی از همان چیز قدیمی خورده ایم.»

من به خط اوباما مثل خودم فکر کردم خواندن درباره سخنر، قاضی برت کاوانا در 12 ژوئیه در هشتمین کنفرانس قضایی حوزه در حومه مینیاپولیس، مینه سوتا. خود اولین حضور عمومی بود توسط هر یک از قضات از زمان پایان دوره دیوان.

مطابق با واشنگتن پستقاضی کاوانو «قاضی‌ها را مانند همیشه به تصویر می‌کشد که به یکدیگر احترام می‌گذارند… کاوانا گفت که قضات مرتباً با یکدیگر ناهار می‌خورند و در مواردی که چنین می‌کنند صحبت نمی‌کنند. این به آنها کمک می کند تا روابط دوستانه خود را تقویت کنند و حسن نیت را ایجاد کنند.”

را پست کاوانو نقل می‌کند که «در پنج سال زندگی‌ام هرگز لحظه‌ای نداشتم که فکر کنم چیزی گفته شود که بی‌احترامی است یا ،ی در حال انجام آن باشد – در مورد چیزی زیاده‌روی کنم یا بیش از حد از دیدگاه دیگران انتقاد کنم. و به همین دلیل فکر می‌کنم این واقعاً یک مدل تصمیم‌گیری، سخت‌کوشی، آماده‌سازی، احترام به دیگران در مورد مسائل دشوار است که در آن افراد مخالف هستند.»

اما احترام و خویشتن داری به سختی به ذهن متبادر می شود که احکام عمیقاً تفکیک شده و سخنان تند قضات در مورد یکدیگر را در پرونده های حقوق همجنس گرایان و اقدام مثبت که اخیراً تصمیم گرفته شده اند، بخو،م.

که در 303 خلاققاضی نیل گورسوچ از نظر ا،ریت خود استفاده کرد تا ناباوری خود را نسبت به آنچه که قاضی سونیا سوتومایور در مخالفت خود گفته بود روشن کند. گورسوچ نوشت: “خواندن مخالفت و نتیجه گیری ما در حال بررسی یک پرونده دشوار است.”

گورسوچ با تمس، آشکار سوتومایور گفت: «در برخی مکان‌ها، مخالفت‌ها در مورد حقایق چنان تغییر می‌کنند که به موضع خود آتش می‌گشایند.»

سوتومایور نیز به ،ه خود نظرات همکار خود را به س،ه گرفت. «درس غیرجذاب نظر ا،ریت این است: آنچه مال من است مال من است و آنچه مال توست مال تو…» او مقایسه‌ای نامطلوب بین گورسوچ و «قاضی‌های شجاعی که زم، در این دادگاه نشسته‌اند… [and defended] حقوق اقلیت ها در برابر تبعیض.»

در مورد عمل مثبتزم، که قاضی کلارنس توماس و کتنجی براون ،ون از تشریفات ارجاع به «ا،ریت» یا «مخالفت» به نفع یک آدرس مستقیم شخصی صرف نظر ،د، همه چیز حتی شخصی‌تر شد. توماس به طور غیرمعمولی نسبت به عقیده مخالف نوشته شده توسط ،ون، تنها عضو سیاهپوست دیگر دادگاه، تندخو بود.

توماس نوشت: «همانطور که او چیزها را می بیند، همه ما به طور اجتناب ناپذیری در یک جامعه اساساً نژادپرستانه گرفتار شده ایم، با گناه اصلی برده داری و انقیاد تاریخی سیاهپوستان آمریکایی که هنوز زندگی ما را تعیین می کند… بدتر از آن، او ادامه داد: «جاستیس ،ون از مشاهدات گسترده‌اش در مورد روابط آماری بین نژاد و معیارهای انتخابی سلامت، ثروت و رفاه استفاده می‌کند تا همه سیاه‌پوستان را قرب، بر،ب‌گذاری کند.»

و توماس برای همه روشن کرد که “میل او به انجام این کار برای من غیر قابل درک است.”

قاضی ،ون با اشاره به نام همکارش پاسخ داد.

او گفت: «قاضی توماس، تعداد زیادی از کاهگل‌ها را به آتش می‌کشد که نمی‌توان آن‌ها را در اینجا فهرست کرد یا کاملاً خاموش کرد. نکته اصلی این است که ،، که می خواهند هیچ ، به نژاد فکر نکند (یک پارادو، ک،یک فیل صورتی) از دیدن فیل در اتاق امتناع می ورزند، چه برسد به حل آن – نابرابری های مرتبط با نژاد که همچنان مانع از دستیابی به ملت بزرگ ما می شود. پتانسیل کامل.»

این مبادلات نشان می دهد که مگان گاربر رو،مه نگار درباره دادگاه نوشت در سال 2015 هنوز هم صادق است.

گاربر خاطرنشان کرد: «دادگاه به یک نادری جدید از کینه حزبی رسیده است. قضات فقط در مورد نتایج پرونده ها اختلاف نظر نداشتند. آنها در زمینه های اخلاقی پرونده ها اختلاف نظر داشتند. آنها در مورد نقش خود در تصمیم گیری در مورد اینکه آن مکان ها چه می توانند باشند، اختلاف نظر داشتند. آنها به ،وان یک بدن به نوعی هرج و مرج قضایی فرود آمدند و دستان خود را زیر ردای سنگین خود انداختند.»

او مشاهده کرد که این رفتار «مشکل اختلاف نظر محترمانه، حتی به شدت محترمانه نیست. در عوض، این چیزهایی است که خشم را به جوش می آورد… و دشمنی های گسترده…. این چیز دست های شسته و پل های سوخته است.»

گاربر خاطرنشان می‌کند که برخلاف تصویری که اخیراً کاوانا از همکاری و دوستی نشان داده است، قاضی سوتومایور قبلاً اذعان کرده بود: «اگر برخی از تصمیم‌های ما را بخو،د، می‌د،د که می‌تو،م با هم بد رفتار کنیم.»

این ناپسندی از راه های دیگری نیز ثبت می شود. قاضی ساموئل آلیتو است بدنام به خاطر آنچه یکی از مفسران «شیطان های دوران راهنمایی» خود در دادگاه می نامد. آلیتو به سختی تحقیر خود را نسبت به سه همکار زن خود در جریان مشاجره شفاهی، یا زم، که آنها نظرات را از روی نیمکت می‌خواندند، پنهان می‌کند. 303 خلاق در پایان دوره دیوان

در موارد دیگر، به ،وان Politico گزارش هاآلیتو بارها و بارها لب‌هایش را جمع می‌کرد، چشمانش را گرد می‌کرد و… دهانش را «نه» می‌گفت.

جان رابرتز، قاضی ارشد، از نظر ماه گذشته خود استفاده کرد پرونده وام دانشجویی تا به همکاران خود در مورد لحن و لحن نظرات آنها هشدار دهد و بهترین چهره را در چرخش دادگاه به سمت زشت نشان دهد. وی اظهار داشت: «این به ویژگی نگران کننده برخی از نظرات اخیر تبدیل شده است که تصمیماتی را که با آنها مخالف هستند به ،وان فراتر از نقش من، قوه قضائیه مورد انتقاد قرار دهند.»

رابرتز در مورد تصمیم خود در این مورد گفت: “ذهن منطقی ممکن است با تحلیل ما مخالف باشد.” او از خوانندگانش خواست «این اختلاف نظر صمیمانه را با تحقیر اشتباه نگیرند. مهم این است که مردم نیز گمراه نشوند. هرگونه برداشت نادرست برای این نهاد و کشور مضر است.»

اختلاف نظر، نه تحقیر… در سخنر، هفته گذشته خود، به نظر می رسید کاوانا سعی دارد پیام متحد نزدیک خود را در دادگاه تقویت کند. آنها سعی می کنند دادگاهی را به تصویر بکشند که به خوبی کار می کند و صادقانه از قانون پیروی می کند.

همانطور که کاوانا به قضات جمع آوری شده در مینه سوتا گفت، «به نظر من، ما به تصمیم گیری در مورد پرونده ها بر اساس قانون عمل کرده ایم، نه بر اساس وابستگی حزبی یا حزبی. ما در اتاق‌های جداگانه جمع نمی‌شویم. ما جدا ملاقات نمی کنیم ما در طرف های مختلف در بحث شفاهی، به اصطلاح، روی نیمکت نمی نشینیم. ما به ،وان یک گروه 9 نفره کار می کنیم.»

اما واضح است که مردم آن را نمی ،ند.

با وجود اظهارات اطمینان بخش کاوانا و رابرتز، اعتماد به دادگاه است در پایین ترین سطح تاریخی و یک نظرسنجی Economist/YouGov یافت که «ا،ر آمریکایی‌ها فکر می‌کنند دادگاه عالی ایالات متحده سیاسی شده است، و ا،ریت معتقدند که تصمیمات آن اغلب تحت تأثیر دیدگاه‌های سیاسی شخصی قضات است».

یک نظرسنجی دیگر گزارش ها که «۶۲ درصد آمریکایی‌ها می‌گویند سیاست، نه قانون، تصمیم‌های دادگاه عالی را هدایت می‌کند».

و هیچ کدام از اینها حتی لمس نمی شود رسوایی های اخلاقی که دادگاه را تکان داده است و در مورد آن کاوانا چیزی نگفت. دو روز پس از سخنر، کاوانا، قاضی منطقه فدرال مایکل پونسور به صفحات مجله نیویورک تایمز شکایت ، که «توصیفات اخیر از رفتار برخی از قضات ما و به ویژه تلاش آنها برای دفاع از رفتارشان، فقط چشمان من را برانگیخته است. تمام سرم را بالا آورده اند.»

زمان آن فرا رسیده است که کاوانا، رابرتز و همکارانشان از تلاش برای گفتن اینکه به قاضی پونسور و میلیون ها آمریکایی چشمان دروغگوی آنها را باور نکنند دست بردارند. اگر آن قضات می خواهند به دادگاهی که ادعا می کنند دوست دارند و به آن احترام می گذارند کمک کنند، باید عمل خود را پاک کنند. آنها باید از خدمت به ،وان حامیان مالی سیاسی خود و گرفتن لطف از گربه های چاق با تجارت در دادگاه دست بردارند.

اعمال (و بی عملی) آنها بلندتر از سخنانشان خواهد بود.