نوشته سارا برستاین، استاد حقوق در دانشکده حقوق دانشگاه سافولک

LKQ Corp. v. GM Global Tech.، 21-2348 (Fed. Cir. 2023) (،ه).

همانطور که پروفسور کراچ اشاره کرده است، مدار فدرال اجازه تمرین مجدد را داده است در بانک در پرونده ثبت اختراع طراحی از LKQ v. جنرال موتورز. سؤال اصلی مطرح شده در دادخواست تجدیدنظر – و در حکم دادگاه مبنی بر اعطای آن دادخواست – ادامه دوام بودن این دادخواست است. روزن نیاز مرجع اولیه برای ارزیابی اینکه آیا یک طرح بر اساس § 103 واضح است یا خیر.

دادگاه دستور داده است که در مورد این موضوع که آیا روزن و دورلینگ (پرونده مدار فدرال که بر روی روزن رویکرد) ابطال، لغو یا تحت تأثیر تصمیم دیوان عالی کشور قرار گرفتند KSR و اگر چنین است، آزمایش در آینده چگونه باید باشد. برای نظرات خودم در مورد آن مسائل، این را ببینید مقاله و این پست (Tl;dr: شرط مرجع اولیه خوب است، اما مدار فدرال آن را به شدت اعمال کرده است.)

در این پست اما می خواستم موضوع دیگری را که دادگاه مطرح کرده است، مطرح کنم. دادگاه در اجابت دادخواست LKQ برای استماع مجدد، پرسید:

تا آنجا که در پاسخ به سؤالات بالا به آن پرداخته نشده است، در صورت وجود، چه تفاوت‌هایی بین پتنت‌های طراحی و پتنت‌های کاربردی مربوط به تحقیق بدیهی است، و این تفاوت‌ها چه نقشی باید در آزمون آشکار بودن پتنت‌های طراحی ایفا کنند؟

اینها سوالات خوبی هستند و ارزش بحث را دارند. آنها همچنین با توجه به برخی از استدلال هایی که در مرحله دادخواست مطرح شد برای من برجسته بودند.

در حمایت از درخواست LKQ برای بازخو،، برخی از دوستان و همکارانم درخواستی را ارائه ،د خلاصه amicus که در آن آنها علیه آنچه که «استثنایی گرایی اعتقادی پتنت طراحی» نامیدند، استدلال ،د. به گفته این افراد، «به جز مواردی که کنگره صراحتاً خلاف آن را مشخص کرده است، نباید رویکرد «استثنایی» برای طراحی دکترین‌های حقوق ثبت اختراع وجود داشته باشد که آنها را از دکترین‌های حقوق پتنت کاربردی متفاوت کند. کنگره، نه دیوان عالی، این ا،ام انسجام را وضع کرده است.» من با احترام مخالفم

بخش بند 171 (ب) مقرر می‌دارد: «مفاد این ،وان مربوط به اختراعات اختراعات، در مورد اختراعات طرح‌ها اعمال می‌شود، مگر در مواردی که به نحو دیگری مقرر شده باشد». اما اساسنامه چیزی در مورد “دکترین”های قانونی نمی گوید. این فقط به “احکام” قانونی اشاره دارد. گفتن که یک قانون است تدارک مربوط به اختراعات طراحی بسیار متفاوت از گفتن که قضایی است تصمیمات در مورد نحوه اعمال این ماده در مورد اختراعات کاربردی نیز در مورد اختراعات طراحی اعمال می شود.

در واقع، با توجه به تفاوت‌های بین ادعاهای حق ثبت اختراع و طراحی، نه دادگاه‌ها و نه USPTO نمی‌توانند مستقیماً آن قو،ن را وارد کنند. ثبت اختراعات طراحی موارد مختلفی را پوشش می دهند (طرح های تزئینی در مقابل اختراعات مفید). آنها به طور متفاوتی ادعا می شوند (با استفاده از مرکزی در مقابل ادعای جانبی). آنها اساساً انواع مختلفی از اختراعات هستند. اصول کلی ممکن است قابل انتقال باشند اما آزمایشات واقعی معمولاً قابل انتقال نیستند.

تازگی را در نظر بگیرید. بخش 102 می گوید اختراع قابل ثبت باید جدید باشد. بخش 171 (ب) می گوید که این نیاز تازگی در طرح ها اعمال می شود. اما این بدان م،ا نیست که از نظر قضایی ایجاد شده است تست ها برای تعیین اینکه چه زم، یک اختراع مفید جدید است، باید برای تعیین اینکه چه زم، یک طرح جدید است، استفاده شود.

یک اختراع مفید در صورتی بدیع تلقی نمی شود که همه ،اصر آن را بتوان در یک مرجع واحد قبلی یافت. اما ادعاهای ثبت اختراع طراحی مانند ادعاهای حق اختراع کاربردی دارای ،اصری نیستند. (یک ادعای ثبت اختراع طراحی شامل یک حرفه ای بخش شفاهی که با نقشه های مرجع ،یب می شود که طرح مورد ادعا را نشان می دهد.) بنابراین دادگاه ها نمی توانند به سادگی قانون “همه ،اصر” را برای ثبت اختراعات طراحی اعمال کنند. در عوض، دادگاه‌ها، کاملاً منطقی و کاملاً مطابق با § 171، یک آزمون پیش‌بینی متفاوت برای پتنت‌های طراحی ایجاد کرده‌اند (برای اطلاعات بیشتر در مورد آن آزمون، به این مطلب مراجعه کنید. قطعه کوتاه). این «استثنایی گرایی ثبت اختراع طراحی» نیست، این یک کاربرد متفکرانه و من، از یک ا،ام قانونی عمومی قابل اجرا برای یک نوع اساساً متفاوت از اختراع است.

مشکل مشابهی با § 103 رخ می دهد. از آنجایی که ادعاهای ثبت اختراع طراحی مانند ادعاهای پتنت ابزار دارای “،اصر” نیستند، ما نمی تو،م فقط رویکرد ،یب و تطبیق پتنت مفید را برای پتنت های طراحی اعمال کنیم.

برخی ممکن است استدلال کنند که ما فقط می‌تو،م به طرفین دعوی اجازه دهیم ادعاهای ثبت اختراع طراحی را به «،اصر» در دعوا ت،یم کنند و به آنها اجازه دهیم تا با سبک پتنت سودمند مبارزه کنند. اما این امر با رویه قضایی قدیمی که تاکید می‌کند چیزی که توسط پتنت طراحی محافظت می‌شود، طرح است ناسازگار است. در کل. همچنین با آن ناسازگار خواهد بود تئوری طراحی. ناگفته نماند که چنین رویکردی هزینه های قابل توجهی را برای دادخواهی و عدم قطعیت به همراه خواهد داشت.

طراحی بصری صرفا مجموعه ای از قطعات بصری نیست. این است، به ،وان یک گروه از آمیسی توضیح داد در حین اپل در مقابل سامسونگ“یک کل منسجم و یکپارچه.” در حالی که ممکن است باشد از نظر فنی گرفتن قطعات بصری موجود و ،یب مجدد آنها به شکل‌ها یا طرح‌های سطح جدید بدیهی است، این بدان م،ا نیست که انجام این کار همیشه (یا حتی اغلب) باعث ایجاد یک به صورت بصری نتیجه آشکار

درست است که طراحان واقعی (اغلب و قطعاً همیشه) طراحی را با گرفتن یک مرجع اولیه و اصلاح آن شروع نمی کنند. اما این سؤال که ما باید چه چیزی را بدیهی بد،م، در نهایت یک سؤال سیاستی است، نه یک سؤال واقعی در مورد فرآیندهای واقعی اختراع. رجوع کنید به “وینسلو تابلو.” هیچ چیز غیرمنطقی در مورد این وجود ندارد که بگوییم، به ،وان یک موضوع خط مشی، فکر نمی کنیم یک طرح باید از نظر بصری واضح تلقی شود، در حالی که چیزی وجود ندارد که در هنر قبلی «عملاً ی،ان» به نظر برسد.

البته این بدان م،است که ما به مفهومی نیاز داریم که “عملاً ی،ان” به نظر می رسد. به طور خاص، باید تفاوت م،ی‌داری بین آنچه که «اساساً ی،ان» تلقی می‌شود (ی،ی به اندازه کافی شبیه به یک مرجع اولیه) و «ی،ان» (ی،ی به اندازه کافی مشابه برای پیش‌بینی/تخلف ،) وجود داشته باشد. روشی که مدار فدرال اعمال شده است روزن به نظر نمی رسد که آسمان آبی زیادی بین این دو مفهوم باقی بماند. اما این یک مشکل در کاربرد است روزن، مشکلی نیست روزن خود

یک چیز دیگر: درست است که ابطال پتنت های طراحی دشوار است. (اگر وسوسه شدید در مورد آن مطالعات قدیمی بپرسید، بخو،د این.) همچنین درست است که روزن رویکرد برخی از طرح‌های غیر خلاقانه را از حملات § 103 مصون می‌گذارد – یا حداقل، از حملات موفق. اما شاید § 103 بهترین راه برای پرداختن به این موضوع نباشد. شاید همانطور که من در آن بحث می کنم این مقاله پیش رو، دادگاه ها باید ا،ام اصالت بند 171 (الف) را جدی بگیرند.